Bakterie jako szkodniki roślin uprawnych cz. 10

Zakażeniem ziemniaków zdrowych przez szczepienie na nich czystych kultur bacillus solanincola stwierdził Delacroix ich chorobotwórczość w danym razie. Jako środki zapobiegawcze chorobie proponuje Deiacroix takie postępowanie: 1) staranny dobór ziemniaków, mających służyć do wysadzenia, przyczem sadzić należy całe kłęby. 2) Następstwo ziemniaków w płodozmianie na tym samem polu co najmniej dopiero po latach czterech. 3) Bejcowanie kłębów bezpośrednio przed wysadzeniem w formalinie (1:120) w przeciągu półgodziny. 4) Możliwie późny czas sadzenia. Co się tyczy wyboru odmian, toDelacroix nie przypisuje temu w danym razie znaczenia, Vimeux zaś jest zdania przeciwnego: według niego poszczególne odmiany różnią się co do podatności względem choroby; zwłaszcza odpornymi mają być według Vimeux „Imperatory”, inne jak „Blaue Rose”, „van der Verre”, „Parineuse rouge”, również do odporniejszych zaliczyć należy.

[Przytoczona tylko co choroba jest bardzo rozpowszechnioną wśród ziemniaków i występuje w wielu odmianach w zależności od charakteru bakterii, powodujących takową, do których prócz opisanej „bacsolanincola”, zaliczają „b. phytoftorus” (Appeł), „bac. Sołanincearum” (Delacroix), „bac. atrosepticus” (van Hall). W opisanie szczegółów każdej z tych poszczególnych chorób, występujących pod rozmaitymi nazwami (Schwarzbeinigkeit der Kartoffełn, gangrene des pommes de terre i inne) wdawać się nie będę, raz dlatego, że zachodzą tu tylko bardzo subtelne różnice, znajomość których ma bardziej teoretyczne tylko znaczenie, powtóre dlatego, że są one bardzo jeszcze mało zbadane i kto wie, czy wszystkie nie są właściwie jednym tylko rodzajem choroby, powodowanej przez wspólne działanie tych drobnoustrojów.