Bakterie jako szkodniki roślin uprawnych cz. 3

Z innych zmian chemicznych ciekawą jest rzeczą, że w burakach, silnie przez „gummosis” opanowanych, zwiększa się procentowa zawartość glinki (w popiele): w burakach mianowicie badanych przez Stifta zawartość takowej wahała się między 19 a 9,9 procent. Zwiększa się również w miarę rozwoju choroby ogólna ilość kwasów organicznych w buraku. Co do zewnętrznych oznak choroby, to przede-wszystkim już w lipcu łub sierpniu daje się zauważyć stopniowe żółknięcie liści, korzeń buraka staje się silnie pofałdowanym, zwiędłym; lecz oznaki te nie mogą oczywiście służyć jako kryterium do postawienia stanowczej diagnozy, gdyż, jak łatwo pojąć, pochodzić one mogą zarówno dobrze z wielu innych przyczyn; by ostatecznie orzec, czy w danym wypadku mamy do czynienia z „gummosis”, należy poddać burak ściślejszemu badaniu.

W tym celu przecinamy burak poprzecznie w dolnej trzeciej jego części i pozostawiamy na czas jednej godziny’ na powietrzu, przy czym, jeśli podejrzany burak rzeczywiście opanowanym został przez tz. „gummosis”, w takim razie na powierzchni przecięcia zauważyć się dają pierścieniowato występujące czarne punkciki; są to przecięte wiązki naczyniowe, uległe rozkładowi, z których wycieka ciemna kleista substancja.