Metody używane przy uszlachetnianiu cz. 2

Jeżeli który z nich zacznie pochylać tę szalkę na dół, to znaczy, iż przechodzi on średnią wagę owego kłosa, położonego na szalce przeciwnej, dotykającej stołu, skutkiem czego nadaje się do dalszego rozmnożenia.

Kierując się zasadą, że uwzględnianie pełności kłosa, czyli osadzonych w nim kłosków i ziaren, zasługuje przy uszlachetnianiu na daleko większą uwagę, aniżeli bezwzględna długość kłosa, ustanowił on nowy system klasyfikowania, za pomocą którego można dla każdego kłosa oznaczyć cyfrę wartościową, wyrażającą jego pełność czyli zbitość.

Jako podstawę do tego i jako jednostkę bierze się długość osi czyli szypułki kłosowej, wynoszącą 100 milimetrów. Jeżeli np. kłos pszenicy, przy długości swej szypułki, wynoszącej 130 milimetrów, zawiera 25 kłosków, a w nich 76 ziarnek, to otrzymujemy wyraz tej zbitości przez następujące obliczenie:

130 : 25 = 100 : X

oraz

130: 76 = 100: X

Badany kłos odpowiada więc w takim razie typowi, który, przy 100 milimetrach długości szypułki, zawiera 19 kłosków, a w nich 58 ziaren.

Stosunek ten jest przy rozmaitych odmianach bardzo zmienny i charakterystyczny.