Nawozy pomocnicze a bakterie cz. 5
Według doświadczeń dr. Krugera w Halli niektóre rośliny, jak naprz. gorczyca, owies, jęczmień mogą czerpać azot bezpośrednio z soli amoniakalnych, bez przeistoczenia takowego w postać kwasu azotowego rsp. w saletrę; ziemniaki nawet mają przekładać amoniak nad kwas azotowy, gdyby nawet liczniejsze doświadczenia wykazały słuszność tego twierdzenia, to jednak, sposoby postępowania, stosowane w praktyce, w celu uprzystępnienia roślinom źródeł azotowych, a skierowane ku wzmożeniu nitryfikacji, nie uległyby zmianie, sprzyjają bowiem uruchomieniu połączeń azotowych nierozpuszczalnych, które zawsze w mniejszej lub większej ilości znajdują się w ziemi i wykorzystane być powinny.
Jest jeszcze jeden pomocniczy nawóz azotowy, u nas mało znany, w Niemczech jednak w niektórych miejscowościach stosowany t. zw. „wapno azotowe”, jest to związek wapnia z węglem i azotem, pod postacią cyanamidu wapniowego ; wapno azotowe ma wygląd proszku ciemnego i słaby zapach acetylenu.
Fabrykacja tego środka nawozowego polega na prażeniu w wysokiej temperaturze sproszkowanego węglika wapnia w atmosferze suchego powietrza, pozbawionego tlenu, przy czym azot łączy się z węglikiem wapnia, dając cyanamid wapniowy.
Wapno azotowe w roli wilgotnej ulega przeistoczeniu przy czym powstaje węglan amonowy, oraz węglan wapnia.