Rośliny pastewne cz. 29

Znosi dosyć dobrze posusze i może być uprawianą na gruncie lżejszym; rodzi się także nieźle w ziemi torfiastej.

Nie jest wymagającą pod względem uprawy i obchodzi się bez koniecznego dla „lucerny zwyczajnej“ pogłębienia, spulchnienia głębszych warstw ziemi.

W dzikim stanie rozścieła się po ziemi, uprawiana w mieszankach z innymi roślinami, rośnie w górę, wyrasta zwarto.

Uprawiana w mieszankach, polepsza jakość i pomnaża obfitość sprzętu. Stanowi też niezbędną prawie część składową mieszanek do obsiewu pól, łąk i pastwisk.

Zasiew na nasienie uskutecznia się na wiosnę w owsie lub jęczmieniu, które lepiej zbierać na zielono, niż przetrzymywać do zbioru ziarna.

Na mórg sieje się około 30 funtów samej lucerny, lub w pomieszaniu z niewielką ilością „Życicy włoskiej“ i „Owsianicy francuskiej“, które to trawy zapobiegają wylegnięciu jej łodyg.

Dojrzewa w Lipcu i Sierpniu, zbierać ją trzeba z pierwszego pokosu, gdy większość strąków już zczerniała. Dojrzewanie odbywa się bardzo niejednostajnie, a niektóre ziarna są już dojrzałe, gdy górne główki kwiatowe dopiero kwitnąc zaczynają. Strączki są liczne, nerkowate, okrągłe, nieco spłaszczone, w gronka ułożone. Ziarno trzyma się mocno w strąkach, jest trudne do omłotu. Plon ziarna bywa obfity, wynosi 6 do 8 centnarów z morga.

Ponieważ nasienie jest podobne do „Lucerny zwyczajnej“, a prawie trzy razy od niej tańsze, używają go niekiedy do fałszowania lucerny, a czasem i koniczyny czerwonej.

Nasienie wyróżnia się od lucerny zwyczajnej jaśniejszym zabarwieniem, silniejszym połyskiem; jest o połowę mniejsze, nie wygięte pałąkowato, lecz prawie jajowate.

Charakterystyczną jego cechą jest wyraźnie w środku ziarna wystający, śpiczasty koniec kiełka.