Rośliny pastewne cz. 48
Jednoroczna; uprawie jej sprzyjają najwięcej ziemie piaszczyste lub glinkowate, będące w starej sile i nie zarosłe chwastami, a zwłaszcza perzem. Gdy rok jest wilgotny, udaje się nawet i na jałowych gruntach piaszczystych, podobnie jak i łubin.
Jest rośliną, stworzoną jakby umyślnie dla gospodarstw, posiadających lżejsze, piaszczyste ziemie, gdyż daje możność osiągnięcia dostatecznej ilości doskonałej paszy i wzbogacenia roli w azot. Jest wybornym przedpłodym pod żyto.
Grunty zwięzłe, iłowate, z nieprzepuszczalnym podglebiem, są dla niej nieodpowiednie.
Może być zasiewaną sama lub ze zbożem jako poplon. Jako poplon bywa u nas sianą w żyto ozime na wiosnę lub w owies. Najwięcej rozpowszechnionym jest wysiew w żyto ozime, dokonany jak najwcześniej z wiosną, gdy mrozy już minęły. Na mórg trzeba siać najmniej 60 funtów nasienia.
Po sprzęcie żyta, w sprzyjających latach, tj. gdy deszcze raz po raz spadną, zaczyna seradella szybko rosnąć i daje jeden pokos lub dobre pastwisko.
W uprawie, przeznaczonej na nasienie, sieje się samą, mniej więcej w połowie m. Kwietnia, o ile możności po okopowych, w drugim lub trzecim roku po nawiezieniu.
Grunt orze się w jesieni, na wiosnę bronuje się i wyrusza drapaczami, sieje 50 funtów seradelli na mórg i przykrywa broną.