Rośliny pastewne cz. 9

Według nowszych badań, kolor ziarna koniczyny czerwonej, białej, szwedzkiej, inkarnatki i lucerny pozostaje w związku z późniejszym wzrostem, z ziaren jaśniejszych wyrastają silniejsze, bujniejsze rośliny, jak z ziaren ciemniejszych.

Zaraz po wysiewie i zabronowaniu zboża jarego, sianego rzadziej, jak zwykle, sieje się koniczynę w ilości 24 do 30 funtów na mórg (przy siewie rzutowym) i pokrywa płytko lekkimi bronami, wyplecionymi gałązkami lub tarniną.

Przy produkcji nasienia, na ziemiach już w kulturze będących, bardzo polecenia godnym, jakkolwiek mało u nas znanym, jest siew rzędowy koniczyny, zapewniający znacznie większy plon pięknego ziarna. Sieje się 15 do 18 funtów na mórg, w rzędach 4 cale od siebie odległych, w kierunku prostopadłym do rzędów zboża ochronnego.

Pielęgnowanie po zasiewie polega na bronowaniu koniczyny, które zaleca się szczególniej na gruntach spoistych, skłonnych do tworzenia skorupy. Czynność tę uskutecznia się w drugim roku po wysiewie, wcześnie na wiosnę, skoro ziemia do tego stopnia stężeje, że konie nie zapadają się.

Walcowanie, właściwe na gruntach próchnicznych, gąbczastych, uskutecznia się celem ugniecenia roli i wtłoczenia korzeni, mrozami na wierzch wysadzonych.

Wapnowanie, posypywanie popiołem i gipsowanie, zwiększają wydajność i pobudzają wzrost koniczyny. Szczególniej gips zasługuje na polecenie. Gipsuje się zwykle wcześnie na wiosnę, wybierając do tego dzień pochmurny lub też ranek, obfity w rosę; używa się gipsu jak najmniej sproszkowanego, w ilości 5 do 6 centnarów na mórg.