Stokłosa wzniesiona

Trwała, źdźbła proste, sztywne, 1 do 3 stopy wysokie, boczne pędy wznoszą się zaraz w górę, tworząc krze kępiaste Liście wąskie, długie, po brzegach szorstkimi włoskami pokryte. Wiecha szczupła, wąska; kłoski ościste, lancetowate.

Kwitnie w Czerwcu, dojrzewa w Lipcu i Sierpniu.

Przytrafia się na suchych pastwiskach, przy drogach, na drogach, na stokach łąk górskich, zwykle na miejscach otwartych, wystawionych na oddziaływanie słońca.

Ugór stepów twardych jest zwykle porosły „Strzęplicą szczupłowiechową“, „Kostrzewą owczą“ i „Ostnicą pierzastą“, w miejscach więcej górzystych przyłącza się do nich i wyrasta w większych ilościach „Stokłosa wzniesiona“. Wielce sprzyjają jej rozwojowi grunta marglowate, wapniste. Na mrozy jest wytrzymałą; wytrzymuje lepiej posuszę, aniżeli inne rośliny. Do zasiewu na łąkach nawadnianych nie zaleca się, gdyż wyginęłaby tam niebawem.

Umieszczona w sprzyjających warunkach, trwa długie lata i może być koszoną na siano lub przeznaczoną na pastwisko Na wiosnę odrasta wcześnie; winna być koszoną przed zakwitnięciem, spasanie trzeba rozpoczynać jak najwcześniej.

Dopiero w drugim roku użytkowania rozrasta się bujnie, po pierwszym pokosie odrasta niewiele ździebeł, a głównie liście.

Nie należy ona wprawdzie do traw pierwszorzędnych, lecz posiada dla niektórych okolic cenną własność, że rodzi się dobrze na gruntach wapnistych. Jest tym dla gruntów wapnistych, czym „Kostrzewa owcza“ dla gruntów piaszczystych. Wysiew jej jest polecenia godnym na wszelkich niezbyt żyznych z natury, wysoko położonych ziemiach, często narażonych na posuszę, wapnistych lub marglowatych. Pospolicie nie wysiewa się jej samej, lecz z domieszką nieco esparcetty, przelotu i lucerny chmielowej.

Na mórg potrzeba 60 funtów nasienia 50-procentowego; mórg daje 3 do 4 centnarów nasienia.