Wyklina łąkowa

Trawa, nisko rosnąca, źdźbła 1 do 2 stopy wysokie, posiada dwojakie pędy poboczne, jedne zaraz z pnia wprost w górę idące, drugie podziemne, czołgające się daleko pod ziemią i wydające odrośle, tworzące razem z pierwszymi gęstą, piękną murawę, z drobnych liści złożoną.

Wiecha drobna, na wszystkie strony rozpierzchła, gałęzista, przed zakwitnięciem ściśniona. Kwitnie w Czerwcu. Jest jedną z najpospolitszych traw naszych, rośnie prawie wszędzie w dzikim stanie na łąkach, miedzach, pastwiskach; w stepach, w miejscach niżej położonych, jak w parowach, wąwozach itp. wyrasta nieraz bujnie, niekiedy łącznie z „Kostrzewrą łąkową“, rugując inne rośliny. Nie lubi gruntów bardzo spoistych, woli, pulchne, żyzne; rodzi się nawet i w glebie piaszczystej, jeżeli takowa zawiera dosyć części próchnicznych. Znosi największe posusze i zieleni się jeszcze, kiedy inne, obok niej rosnące trawy, od upału niszczeją. Na miejscach bardzo mokrych wymaka.

Zaleca się szczególniej przez to, że rozrasta się gęsto i daje wiele trawy darniowej, dla tego w połączeniu z „Życicą angielską“ tworzy najrówniejszą murawę na trawnikach ogrodowych. Po pierwszym pokosie, nie odrastają już zwykle źdźbła, lecz same tylko liście, co zmniejsza ilość plonu.

Rozwija się na wiosnę wcześnie, kwitnie już na początku Czerwca.

Po skoszeniu, odrasta prędko, jako pasza jest pożywną i smaczną, czy to w stanie zielonym, czy też na siano przerobiona.

Należy bezspornie do najpożyteczniejszych roślin pastewnych i jest doskonalą trawą podrostową, używaną powszechnie do mieszanek na łąki i pastwiska trwałe.

W pierwszym roku daje niewiele paszy, a dopiero w drugim lub trzecim roku zadarnia się lepiej. Jest odpowiednią do obsiewu łąk i pastwisk w suchym położeniu, na które w ogóle nie ma wielkiego wyboru nasion. Nie nadaje się do uprawy na roli z koniczyną, na użytek dwu lub trzyletni. Na paszę wysiewa się ją zawsze w mieszankach, w ilości wynoszącej 5 do 10 prc.

Dojrzewa w Lipcu i Sierpniu. Nasiona drobne, porosłe przy nasadzie i na grzbiecie wełnistymi włoskami, skutkiem czego przyczepione są do siebie i poplątane jakby pajęczyną, a przed siewem winny być przetarte. Zbiór nasienia jest trudny, zbiera się je zwykle z roślin dziko rosnących przez osmykiwanie lub zżynanie dojrzałych wiech.

Z morga sprząta się 1 do 2 centnarów nasienia, a sieje 30 funtów nasienia 37-procentowego.