Wyklina szorstka

Trwała, wysoko rosnąca, źdźbła szorstkie, dorastające 2 do 4 stopy wysokości, wypuszcza pędy, wznoszące się łukowato w górę lub też pełzające po ziemi i tamże się zakorzeniające i krzewiące. Wiecha rozpierzchła, gałęzista, kwitnie w końcu Czerwca. Bardzo podobna trawa do poprzedniej, od której można ją odróżnić po liściach szorstkich, kłoskach nieco drobniejszych i jaśniejszym zabarwieniu całej rośliny.

Nie tworzy ona także odrośli podziemnych, lecz tylko pełzające po powierzchni ziemi. Pospolitą ona jest na łąkach wilgotniejszych.

Wymaga ziemi nieco zwięzłej, wilgotnej, a gdzie „Wyklina łąkowa“ dla zbytku wilgoci niszczeje, tam właśnie ona najpiękniej rośnie. Na wilgotnym, żyznym, piaszczystym czarnoziemie mocno się na wszystkie strony rozkorzenia i zadarnia gęsto.

Zaleca się szczególniej na łąki nawadniane, na których dorasta znacznej wysokości. Siano z niej dobre, gdy się ją kosi przed okwitnięciem. Najwięcej paszy zbiera się w pierwszym pokosie, gdyż później mniej już wypuszcza ździebeł, a więcej pędów pełzających i liści. Z morga sprząta się 40 do 50 centnarów- siana.

W drugim lub trzecim roku użytkowania dosięga największego rozwoju i wydaje plon największy. Do koszenia na siano lepiej się opłaca, aniżeli „Wyklina łąkowa“, która znowu korzystniejszą jest od niej do zasiewu na pastwisko. Nie nadaje się do uprawy w płodozmianie; zasiewa się ją zwykle w mieszankach na łąki do koszenia. Nasienie dojrzewa w końcu Lipca i w Sierpniu, a bywa najczęściej zbieranym na łąkach wilgotnych z roślin dziko rosnących.

Mórg wydaje około 2 centnarów nasienia. Nasienie bardzo podobne do „Wykliny łąkowej“, lecz wyróżnia się od niego tern, że jest trochę węższe, niebieskawe, tylko przy nasadzie, a nie na grzbiecie wełnistymi włoskami porosłe; ilość wysiewu jest taka sama.