Bakterie jako szkodniki roślin uprawnych cz. 8

Chorobę ta według opisu Soraurera przedstawia się w następujący sposób: na powierzchni kłęba ziemniaczanego zjawiają się plamy, nieco jaśniejsze od ogólnego zabarwienia; pod plamami tymi miąższ, a właściwie ścianki komórek, tworzących takowy, ulegają rozkładowi, przy czym powstaje szluz barwy ciemno-żółtej z zapachem zjełczałego masła, zasklepiający naczynia. Ziarnka krochmalu rozkładowi nie podlegają i łatwo dają się odróżnić w owym szluzie. Zaraza przenosi się bardzo łatwo, a kłęby, uległe zgniliźnie, pozostawione w polu, mogą całkowicie je zanieczyścić i być przyczyną nowych zakażeń.

Co się tyczy organizmów, będących przyczyną gnicia, to występuje tu wiele gatunków bakterii; największą rolę przypisują bakteriom fermentacji masłowej, clostrydiura butyricum (Prażmowski), prócz tych wymieniają także: Amylobacter clostrydium, bacillus solaniperda, bac. atrosepticus (YanHall). Są to beztlenowce o postaci pałeczkowej. Frank twierdzi, żo same one nie są w stanie wywołać gnicia, lecz występują jako objaw patologiczny wtórny na kłębach ziemniaków, uległych zarażeniu przez „phytoftora infestans”. Przeciwnego zdania są Reineke i Sorauer, którzy na zasadzie doświadczeń twierdzą, że bakterie te same są zdolne gnicie wywołać, o ile kłąb został w jakikolwiek sposób mechanicznie uszkodzony.