Opis traw

Znajomość traw stała się dziś dla każdego rolnika niezbędną, co warta łąka, najlepiej wykazuje je porost naturalny, a im więcej na niej rośnie traw dobrych, tern większą przedstawia wartość. Ważną zatem jest rzeczą umieć odróżnić trawy dobre od złych i wiedzieć, które rozpowszechniać, a które usuwać należy.

Trawy łąkowe wielce się pomiędzy sobą różnią, tak ze względu na sposób wzrostu, wymagania co do gruntu i wilgoci, jak i ze względu na wartość pastewną.

Mają one korzeń włóknisty, przeważnie w wierzchniej warstwie rozgałęziony. Łodygi wewnątrz puste lub wypełnione, okrągłe, walcowate, w pewnych odstępach kolankami przedzielone; z kolanek wyrastają długie, płaskie, spiczaste liście, których dolna część ściśle źdźbło otula.

Kwiatostanem są wiechy lub kłosy złożone; nasienie zwykle plewkami otoczone, które są bezostne lub ością opatrzone.

Większa część traw krzewi się mocno, wypuszczając z kolanek dolnej części łodyg liczne boczne pędy. Niektóre krzewią się w ten sposób, że boczne pędy nie rozścielają się po ziemi, lecz wyrastają zaraz prosto w górę, tworząc gniazda kępiaste, jak np. „Trawa kupkowa“.

Inne krzewią się głównie przez podziemne rozłogi, pełzając pod ziemią, które przeszedłszy dłuższą lub krótszą przestrzeń, wypuszczają nowe źdźbła np. „Wyczyniec łąkowy“.

Do traw, tworzących nadziemne rozłogi, ścielące się po powierzchni ziemi, tam w kolankach zakorzeniające się i wypuszczające nowe pędy, należą np. „Mietlica rozłogowa“.

„Wyklina łąkowa“ posiada dwojakiego rodzaju rozłogi: jedne nadziemne, po wyjściu z pnia zaraz w górę się wznoszące, drugie podziemne, czołgające się daleko pod ziemią i wydające pędy nadziemne, tworzące razem z pierwszymi murawę cienką a gęstą.

Istnieją wreszcie trawy np. „Grzebienica pospolita“, wypuszczające z pnia dużo liści, krótkie lecz liczne, cienkie pędy, skutkiem czego powstaje darń gęsta, zwarta.

Źdźbła jednych traw rosną wysoko, lecz dosyć rzadko, nadając się więcej do koszenia; inne rosną natomiast nisko tuż przy ziemi, wypuszczając więcej liści niż ździebeł, a tworząc darń zwartą, odpowiednie są na pastwisko.

Pierwsze nazywamy „wysoko rosnącymi“, drugie „nisko rosnącymi“. Należyte ustosunkowanie pomiędzy jednymi a drugimi zapewnia dobry porost i obfitą ilość paszy. Rozróżniamy trawy „jednoroczne“, „dwuletnie“ i „trwałe“. Korzeń pierwszych co rok lub co dwa lata obumiera, u ostatnich jest trwały i odmładza się z roku na rok. U traw trwałych boczne pędy zimują, kwitną i wydają nasienie zwykle dopiero w drugim roku, tworząc nowe, zapasowe pączki, z których roślina w następującym roku na nowo się rozrasta.

Nie wszystkie zarówno dobrze udają się na każdym gruncie i tak, jedne wymagają gruntu dobrego, żyznego, drugie udają się i na gorszym. Jednym sprzyja wilgotne położenie, drugie mniej się posuszy lękają.

Ze względu na wartość pastewną dzielą gospodarze trawy na „słodkie“ i „kwaśne“. Słodkimi nazywa rolnik wszystkie lepsze trawy nie dla tego, że zawierają większą ilość jakiegoś składnika słodkiego, lecz że dają pożywniejszą, smaczniejszą paszę i rosną na łąkach dobrych. Kwaśne trawy mają bardzo małą wartość pastewną, dają siano grube, twarde, złe, a pojawiają się gromadnie na łąkach mokrych, bagnistych, albo na miejscach, wodą stojącą zalanych.

Traw niemała jest ilość, lecz nie wszystkie gatunki są przydatne do uprawy, pomiędzy niemi jest cały szereg traw złych, będących często chwastami na polach uprawnych i łąkach.

Poniżej opisujemy tylko trawy ważniejsze, szczególniej polecenia godne w naszym klimacie do obsiewu pól i łąk.