Rośliny pastewne cz. 5

Do siewu należy brać ziarno najgrubsze, czyste i dobrze kiełkujące.

Świeże, pogodnie zebrane nasienie ma połysk i barwę żółtawo-fioletową; połysk znika z latami, barwa zmienia się na czerwonawą lub brunatną, a zdolność kiełkowania zmniejsza się znacznie.

Niektóre rośliny posiadają nasiona, otoczone łuską tak twardą, że niezbędna dla rozwoju zarodka ilość wody z wielką tylko trudnością i niezmiernie wolno do wnętrza ziarna przedostać się może, w skutek czego znaczna ilość posianych ziaren nie wschodzi zupełnie lub też wschodzi nadzwyczaj późno.

Do takich opornych nasion należą, oprócz niektórych nasion leśnych (akacja, żarnowiec, szczodrzeniec) i ogrodowych, różne wyczki, groszki, a także koniczyna czerwona, biała, szwedzka itd.

Bywają lata i okolice tak upośledzone, że w nich ilość ziaren twardych niepomiernie wzrasta. W r. 1888 nadesłano mi z Podola 3 próby koniczyny czerwonej, z pięknem, fioletowym zabarwieniem i świeżym połyskiem. Po 14 dniach trwania próby kiełkowania okazało się, że: W próbie 1 skiełkowało tylko 36 ziaren, twardych było 55, a zgniło 9 ziaren, w próbie A 2 skiełkowało 70 ziaren, twardych 29, zgniło 1 ziarno, w próbie A5 3 skiełkowały 43 ziarna, twardych 56, zgniło 1 ziarno.