Rośliny pastewne cz. 38
Ziarna zielonawo szarej barwy, upstrzone ciemno-niebieskimi plamkami, są okrągłe i mają niekiedy zagłębienia na dwóch przeciwległych końcach; trafiają się także tu i owdzie ziarna zupełnie prawie czarne.
Kwitnie w końcu Lipca, a dojrzewa w końcu Sierpnia. Sam zasiany, kładzie się zwykle na ziemię i podgniwa od spodu, dla tego, lepiej zawsze siać go w mieszance, na lżejszych gruntach z owsem lub żytem jarem, na zwięźlejszych z bobikiem.
Ziarno nie nadaje się na pokarm dla ludzi, lecz używa się śrutowane na paszę dla inwentarza; śruta z trzech części owsa i jednej części peluszki, stanowi posilną karmę dla koni roboczych, Wołów opasowych i trzody chlewnej.
Udaje się na gruntach lżejszych, więcej piaszczystych, na których groch zwyczajny i wyka już rodzić się nie chcą.
Grunt powinien jednakże być w kulturze i zawierać dostateczną ilość części pożywnych.
Na jałowych piaskach, a także i na ciężkich glinach nie opłaca się jego uprawa.
Przy uprawie na ziarno, najodpowiedniejszym jest następstwo w drugim roku po oborniku. Siać trzeba wcześnie na wiosnę, gdyż ziarno wymaga dużo wilgoci do skiełkowania.