Rośliny pastewne cz. 26

Dojrzewa w Sierpniu i Wrześniu; z morga sprząta się w pomyślnych warunkach 4 do 5 centnarów nasienia.

Koniczyna szkarłatna (Trifolium incarnatum L.). Nazywana także „inkarnatką“, jest rośliną ciepłego klimatu, dla tego u nas może być zasiewaną jedynie na wiosnę. Posiada tę zaletę, że opiera się skutecznie posuszy; rodzi się wprawdzie na gruncie lżejszym, lecz w takim tylko razie, jeżeli jest już w dobrej kulturze. Przekłada nad inne ziemie pulchne, glinkowate, marglowate lub wapienne.

Na mórg sieje się 40 do 50 funtów dobrego, świeżego nasienia; świeże nasienie jest żółtawe, połyskujące, stare, zleżałe nasienie staje się brudno-czerwonym i traci połysk.

Jest rośliną jednoroczną, posiana ze zbożem jarem, jak koniczyna czerwona i przycięta później przy sprzęcie zboża ochronnego, odrasta często bardzo słabo, z tego powodu, lepiej siać ją samą lub w mieszance z „życicą włoską“.

Po skoszeniu inkarnatki, odrasta życica i daje drugi pokos.

Należy ją kosić przed zupełnym dojrzeniem i stwardnieniem ziaren, nie chcąc się narazić na straty przez wypadnięcie ziarna. Z morga zbiera się 4 do 6 centnarów nasienia.

Koniczyna szwedzka (Trifolium hybridum L.). Ponieważ najpierw zajęto się jej uprawą w Szwecji, stąd też przybrała nazwę „szwedzkiej“; nazywają ją także „Alsike“ od wioski, w pobliżu miasta Upsali, produkującej znaczną ilość jej nasienia.

Obecnie bywa ona i u nas uprawianą.